3 روش انجام جوشکاری TIG ( آرگون)

جوشکاری TIG یا همان جوشکاری گاز بی اثر تنگستن گاز، از الکترود تنگستن برای گرم کردن فلز استفاده می کند، در حالی که گاز آرگون از گودال جوش در برابر آلاینده های هوا محافظت می کند. جوشکاری TIG می تواند برای تولید جوش های باکیفیت و تمیز در اکثر مواد از جمله فولاد، فولاد ضد زنگ، کرومی، آلومینیوم، آلیاژهای نیکل، منیزیم، مس، برنج، برنز و طلا استفاده شود.

یادگیری جوشکاری چندان هم پیچیده نیست. با این حال، درک این نکته ضروری است که استفاده از هر نوع دستگاه جوشی بدون یادگیری اصول اولیه و درک خطرات آن ایمن نیست و می تواند خطراتی را به دنبال داشته باشد. توصیه می کنیم که کار با دستگاه جوش آرگون و حتی جوشکاری را از یک جوشکار حرفه ای باتجربه یا فردی که تجربه جوشکاری عالی دارد، یاد بگیرید.

جوشکاری TIG چیست؟

جوشکاری تیگ، جوشکاری TIG، جوشکاری آرگون (به انگلیسی: (Tungsten Inert Gas) یا همان جوشکاری قوس تنگستن تحت پوشش گاز محافظ، یکی از مهمترین روش های جوشکاری در صنایع مختلف کوچک و بزرگ پتروشیمی، نظامی، دریایی، هوایی، نیروگاه‌های برق و … می باشد. در ایران بیشتر با نام اختصاری و متداول جوش آرگون شناخته می شود. دلیل این نامگذاری بیشتر به خاطر استفاده از گاز آرگون در این فرایند جوشکاری است.

از فرایند جوشکاری آرگون می توان برای جوشکاری فلزات سخت و غیر سخت، آهنی و غیرآهنی در تمام ضخامت ها استفاده کرد. با استفاده از این نوع جوشکاری، می‌توان جوشکاری صفحات نازک و ظریف (به عنوان مثال: آلومینیومی) تا لوله های تحت فشار را انجام داد. در این روش، قوس و حوضچه مذاب کاملاً آشکار و قابل مشاهده می باشد.

در دهه ۱۹۲۰ کوشش شد تا قوس و حوضچه مذاب را در مقابل اتمسفر محافظت کنند تا جوشکاری کاملاً ایده‌آل انجام گیرد. ظهور الکترودهای روپوش دار در آن دهه مسئله محافظت را منتفی کرد. اما به دلیل بوجود آمدن برخی مشکلات در دهه ۱۹۳۰ جوشکاری با گاز خنثی و الکترود تنگستن (TIG) ابداع شد که شروع روش جوشکاری با محافظت گاز بود. این روش با وجود اینکه بسیار کند پیشرفت کرد ولی در دهه ۱۹۴۰ توسعه پیدا نمود.

اصول جوشکاری قوس تنگستن تحت پوشش گاز محافظ

در میان انواع فرایندهای اتصال فلزات، فناوری جوشکاری و روش های مختلف چوشکاری به دلیل قابلیت های خاص و تنوع در عملکرد، جایگاه خاصی را به خود اختصاص داده است. در استانداردهای مطرح و مرتبط این رشته، از فرایند جوشکاری تحت عنوان فرایند خاص یاد شده است. فرایند خاص به فرایندی اطلاق می شود که کیفیت و نتیجه آن وابستگی بسیاری به مهارت اپراتور آن داشته و جهت اجرای آن به دستورالعمل های تأیید شده نیاز باشد.

در این فرایند، عمل جوشکاری توسط حرارت ناشی از قوس الکتریکی ما بین یک الکترود مصرف نشدنی از جنس تنگستن (یا آلیاژ آن) و قطعه کار صورت می پذیرد. الکترود، قوس الکتریکی و منطقه حوضچه مذاب توسط یک گاز محافظ (آرگون، هلیم، مخلوط هر دو گاز یا مخلوط هر یک از دو گاز با گاز هیدروژن) در برابر اتمسفر محافظت می‌شود. استفاده از گازهای آرگون و هلیم به علت خاصیت خنثی بودن این گازها می‌باشد.

گازهای خنثی با عناصر دیگر قابلیت واکنش ندارند پس به منظور حذف گازهای فعال مانند اکسیژن و نیتروژن از اطراف قوس و حوضچه مذاب، اکسیدها و نیتریدهای فلزی (Porosity) ایده‌آل می باشند. بدین ترتیب می توان از شکل گرفتن تخلخل های گازی جلوگیری نمود. تخلخل های گازی، اکسیدها و نیتریدهای فلزی، عیوبی هستند که باعث کاهش خواص مکانیکی جوش از جمله مقامت به ضربه و استحکام کششی می شوند.

قوس الکتریکی

قوس الکتریکی یک منبع حرارتی است که در اکثر فرایندهای جوشکاری از آن استفاده می شود. به دلیل اینکه تولید آن ساده و ارزان بوده و انرژی حرارتی آن نسبت به سایر منابع دیگر بالاتر است، کاربرد گسترده‌ای دارد.

قوس، تخلیه بار الکتریکی بین دو الکترود در توده‌ای از گاز یونیزه شده است. این توده گاز، هادی جریان الکتریسیته می‌باشد. یعنی جریان الکتریکی بوسیله این گاز هادی شده، عبور می کتد و یک حوزه حرارتی را تشکیل می دهد. در جوشکاری با الکترودهای پوشش دار ایجاد توده گاز یا پلاسما ممکن است در اثر تجزیه عناصر موجود در پوشش الکترود باشد. در پوشش الکترودها عناصری از قبیل سدیم و پتاسیم وجود دارد که ولتاژ یونیزاسیون این عناصر پایین است به عبارت دیگر با انرژی کمتری یونیزه می شوند.

هنگام تماس الکترود با قطعه کار، یک اتصال کوتاه رخ داده و مقداری انرژی حرارتی تولید می گردد؛ بنابراین جزئی از سدیم یا پتاسیم موجود در پوشش الکترود یونیزه شده و با دور کردن الکترود از قطعه کار به ترتیب اولین، دومین، سومین، و nامین اتم سدیم یا پتاسیم یونیزه می شوند . در این حالت مقدار بیشتری انرژی حرارتی تولید می گردد که می تواند گازهای موجود در اتمسفر مثل اکسیژن و ازت را نیز تجزیه کرده و بعد یونیزه کند.

بدین ترتیب می‌توان گفت در یک لحظه معین، در این محیط کوچک، احتمال وجود هر چهار شکل ذره (مولکول، اتم، یون و الکترون) وجود دارد که جهت حرکت الکترون ها از قطب منفی به قطب مثبت و جهت حرکت یون ها از قطب مثبت به قطب منفی است. مولکول ها و اتم ها نیز جهت حرکت مشخصی ندارند ولی به دلیل اینکه در یک محیط پر انرژی قرار دارند، تحرک و شتاب زیادی دارند در نتیجه انرژی حرارتی تولید شده در قوس در اثر دو عامل است:

اول اینکه الکترون ها در هنگام حرکت، انرژی خود را به انرژی حرارتی تبدیل می کنند و دوم اینکه در اثر تصادم این ذرات با یکدیگر مقداری انرژی تولید می گردد و در نهایت در قوس الکتریکی در فشار یک اتمسفر درجه حرارتی حدود ۶۰۰۰ درجه سانتیگراد (در بخار آهن) تا ۲۰۰۰۰ درجه سانتیگراد (برای قوس تنگستن) ایجاد می‌شود.

جوشکاری تیگ چیست و به چه ابزارهایی نیاز دارد؟

تجهیزات مورد نیاز در جوشکاری TIG

منبع تغذیه (Power Source)

در فرایند جوشکاری آرگون می‌توان از هر دو نوع مولد جریان برق مستقیم (DC) و متناوب (AC) بهره جست. منابع قدرت عمدتاً ترانسفورماتور – یکسوساز یا ژنراتور هستند.

سیلندر گاز محافظ

کپسول فلزی حاوی گاز محافظ است. فشار گاز داخل کپسول در هنگام پر بودن حدود ۱۵۰ تا ۲۰۰ bar می‌باشد.

رگولاتورها (فلومتر و مانومتر)

برای کاستن از فشار خروجی گاز از کپسول و تنظیم شدت خروجی گاز محافظ از مشعل مورد استفاده قرار می‌گیرد. معمولاً میزان دبی گاز مصرفی بستگی به نوع طرح اتصال، زاویه مشعل، نوع نازل (nozzele) و شماره سرامیکی بوده و بین محدوده ۳ الی ۸ لیتر بر دقیقه می‌باشد.

شیلنگ و بست های گاز

برای هدایت گاز محافظ از سیلندر به مشعل مورد استفاده قرار می‌گیرد.

مشعل مخصوص جوشکاری (Torch)

مشعل جوشکاری آرگون (تورچ) در واقع جریان برق را که از رکتیفایر بوسیله کابل می‌آید را به الکترود تنگستن و گاز محافظ را به محدوده قوس و حوضچه مذاب هدایت می‌کند. مشعل‌ها عموماً بوسیله آب یا بوسیله هوا خنک می‌شوند. مشعل‌هایی که کاربرد آنها در شدت جریانهای کم (زیر ۲۰۰ آمپر) و کوتاه مدت است، بوسیله هوا و جریان گاز محافظ خنک می‌شوند؛ ولی مشعل‌هایی که درجریانهای بالا و بلند مدت مورد استفاده قرار می‌گیرد، سیستم خنک‌کننده آن‌ها گردش آب می‌باشد زیرا به علت گرمای بسیار زیاد که در جوشکاری با آمپراژ بالا پدید می‌آید، گاز محافظ به تنهایی قادر به خنک کردن مشعل نیست.

کابل های اتصال و الکترود تنگستن

الکترودهای تنگستن که در فرایند جوشکبه کار می‌روند، در گروه الکترودهای ذوب نشدنی قرار دارند و طبق استاندارد AWS A۵٫۱۲، ترکیب شیمیایی آنها به صورت زیر است:

• EWP: الکترود تنگستن خالص
• EWTH: الکترود تنگستن – توریم (حاوی ۱ تا ۲ درصد اکسید توریم یا توریا)
• EWZR: الکترود تنگستن – زیر کونیم (حاوی ۰٫۱۵ تا ۰٫۴ درصد اکسید زیرکونیوم یا زیرکونیا)
• EWLA-۱: الکترود تنگستن – لانتانیوم (حاوی ۱ درصد اکسید لانتیوم یا لانتیا)
• EWCE-۲: الکترود تنگستن – سریم (حاوی ۲ درصد اکسید سریم یا سریا)

الکترودهای تنگستن معمولاً در قطرهای ۰٫۲۵ تا ۶٫۳۵ میلیمتر و طول ۷۶ تا ۶۱۰ میلیمتر ساخته می‌شوند. الکترودهای تنگستن خالص نسبت به سایر الکترودها ارزانتر بوده، ظرفیت حمل الکتریسیته کمتری دارند، عمر آنها کوتاهتر بوده و فقط قابل استفاده با جریان AC باشند. از این الکترودها در مواردی که حساسیت کار کمتر است، استفاده می‌ شود. اگر از الکترود تنگستن خالص در شدت جریان های بالااستفاده شود امکان تحلیل رفتن تدریجی آن وجود دارد.

الکترودهای تنگستن توریم دار، ظرفیت حمل الکتریسیته بالاتری دارند و عمر آنها طولانی می باشد. شروع قوس با این الکترودها راحت تر بوده و ثبات قوس بیشتری ایجاد می کنند (چون خروج الکترون ها راحت تر صورت می گیرد). از این الکترودها غالباً در جریان DC استفاده می شود.

الکترودهای زیر کونیوم دار بهترین نوع الکترود برای جوشکاری آلومینیوم و منیزیم هستند. این الکترودها تقریباً مزایای هر دو الکترود قبلی را دارا هستند. زمانی که از این الکترودها در جریان AC استفاده می شود، پایداری قوس الکترودهای EWP در جریان AC، به همراه ظرفیت حمل جریان و شروع قوس خوب در الکترودهای EWTH مشترکاً فراهم می آید.

الکترودهای تنگستن با رنگ های یک سر آنها طبق طبقه‌بندی زیر شناخته می‌شوند:

• سبز: تنگستن خالص …AWS Classification: EWP
• نارنجی: تنگستن با ۲ درصد سریم…AWS Classification: EWCE-۲
• سیاه: تنگستن با ۱ درصد لانتانیوم …AWS Classification: EWLA-۱
• زرد: تنگستن با ۱ درصد توریم …AWS Classification: EWTH-۱
• قرمز: تنگستن با ۲ درصد توریم …AWS Classification: EWTH-۲
• قهوه‌ای: تنگستن با ۱ درصد زیر کونیوم…AWS Classification: EWZR-۱
• خاکستری: غیر از عناصر بالا… AWS Classification: EWG

در جوشکاری آرگون انتخاب صحیح قطر الکترود، بستگی کامل به شدت جریان و نوع جریان(AC or DC) خواهد داشت.

سیم جوش (Filer Metal)

اکثر فلزات و آلیاژها را می توان با روش TIG جوشکاری نمود، بنابراین انتخاب سیم جوش یکی از عمده ترین مسائل می‌ اشد. در زیر سیم جوشهای مختلف در فرایند جوشکاری آرگون مطابق با استاندارد AWS طبقه‌بندی شده اند. برای هر گروه در AWS به طور کافی دربارهٔ طریقه کاربرد، ترکیب شیمیایی، نوع جریان و مقدار آن، قطر سیم جوش و غیره داده شده‌ است. طول سیم جوش ها معمولاً ۶۱ سانتی‌متر یا ۹۱ سانتی‌متر است و برای دستگاه‌ های نیمه اتوماتیک و اتوماتیک به صورت کلافی موجود می‌باشد.

طبقه‌بندی انواع سیم جوش مطابق استاندارد AWS در فرایند جوشکاری TIG

• سیم جوش و الکترود مس و آلیاژهای مس … AWS Specification Number: A۵٫۷
• برای فولادهای کرمی و کرم نیکلی مقاوم به خوردگی .. AWS Spesification Number: A۵٫۹
• سیم جوش های مخصوص آلومینیوم و آلیاژ آلومینیوم…AWS Specification Number: A۵٫۱۰
• سیم جوش هایی که برای عملیات سطحی به کار می‌روند.. AWS Specification Number: A۵٫۱۳
• سیم جوش های مخصوص نیکل و آلیاژهای نیکل…AWS Specification Number: A۵٫۱۴
• سیم جوش های مخصوص تیتانیوم و آلیاژهای تیتانیوم…AWS Specification Number: A۵٫۱۶
• سیم جوش برای فولادهای کربنی … AWS Specification Number: A۵٫۱۸
• سیم جوش های مخصوص آلیاژهای منیزیم …AWS Specification Number: A۵٫۱۹
• سیم جوش های مخصوص آلیاژهای زیرکونیم …AWS Specification Number: A۵٫۲۴

جوشکاری TIG چه مزایا و معایبی دارد؟

عیوب متداول در جوشکاری TIG

1- ناخالصی تنگستن (Tungestan Inclusion)

زمانی که از تکنیک های نامناسب جوشکاری استفاده شود احتمال حبس ذرات تنگستن در فلز جوش وجود دارد. علل اصلی بوجود آمدن این عیب عبارتند از:

• تماس نوک الکترود تنگستن با حوضچه مذاب
• تماس سیم جوش با الکترود تنگستن داغ
• عبور شدت جریان بیش از اندازه از الکترود تنگستن
• آلوده شدن نوک الکترود از طریق جرقه‌های ساطع شده از حوضچه مذاب
• زیاد بودن طول مؤثر الکترود (فاصله نوک الکترود تا کولت) که موجب داغ شدن بیش از حد الکترود می‌شود
• ناکافی بودن دبی گاز محافظ یا وزش باد در محیط جوشکاری و در نتیجه اکسید شدن نوک الکترود
• نامر غوب بودن الکترود تنگستن
• استفاده از گاز محافظ نامناسب مانند آرگون + کربن دی اکسید
• خلل و فرج
• فیلم های اکسیدی در نتیجه ذوب ناقص و حبس ناخالصیهای اکسیدی

کلیه عیوب فوق موجب کاهش خواص مکانیکی از جمله کاهش استحکام کششی و مقاومت به ضربه می‌شوند.

برخی از علل بوجود آمدن خلل وفرج در جوش عبارتند از:

• کم بودن دبی گاز محافظ
• زیاد بودن بیش از اندازه گاز محافظ، در نتیجه جریان گاز از حالت آرام یا لمینار به متلاطم یا توربولانس تبدیل می‌شود.
• وزش باد در محیط جوشکاری و اختلال در محافظت گاز
• کوچک بودن دهانه شعله پوش. (قطر شعله پوش باید حداقل ۱٫۵ برابر پهنای سطح جوش باشد)
• زیاد بودن طول قوس یا زیاد بودن فاصله شعله پوش تا حوضچه مذاب

2- ناخالصی های اکسیدی (اکسید Inclusion)

ناخالصی های اکسیدی در بطن جوش، محل تمرکز تنش بوده و موجب کاهش استحکام و مقاومت به ضربه جوش می‌شوند. در فرایند جوشکاری آرگون قبل از شروع به جوشکاری باید لایه های اکسیدی را از روی محل اتصال و سیم جوش برطرف کرد. این امر مخصوصاً در آلومینیوم و آلیاژهای آن به علت نقطه ذوب بالای اکسید آلومینیوم (2050c) از اهمیت ویژه‌ای بر خوردار است. برخی از علل ایجاد ناخالصی های اکسیدی عبارتند از:

• تمیز نبودن درز جوش، وجود لایه‌های اکسید روی سیم جوش و عدم تمیز کاری بین مرحله ای
• خارج نمودن نوک داغ سیم جوش از محدوده حفاظتی گاز محافظ در هنگام جوشکاری
• اکسیداسیون از طرف ریشه جوش (محافظت از ریشه جوش هنگام جوشکاری فلزات حساس مانند فولادهای زنگ نزن الزام است) یعنی از طرف پشت قطعه کار هم باید بوسیله گاز محافظ، حفاظت شود.

3- عدم ذوب (Lack Of Fusion)

برخی از علل عیوب کمبود ذوب عبارتند از:

• کوچک بودن زاویه پخ قطعه کار که موجب عدم ذوب در ریشه اتصال می‌شود (Lack Of Root Fusion)
• زیاد بودن پاشنه جوش (Root Face) وایجاد عدم ذوب در ریشه اتصال
• کوچک بودن فاصله بین دو لبه در ریشه جوش که موجب عدم ذوب در ریشه اتصال می‌شود.
• عدم ذوب کافی در دیواره‌های اتصال به علت سرعت جوشکاری بالا و عدم تمرکز قوس در مرکز اتصال
• نامناسب بودن توالی پاس‌های جوشکاری و ایجاد عدم ذوب بین پاسی (Lack Of Inter Run Fusion)

همه چیز درباره ی جوشکاری آرگون

3 روش انجام جوشکاری TIG

مراحل انجام روش اول جوشکاری TIG 

1- از وسایل و لباس های ایمن استفاده کنید. قبل از کار با هر دستگاه جوش، حتماً عینک ایمنی، لباس های ضخیم، مقاوم در برابر آتش و یک کلاه ماسک جوشکاری را با سپر چشم قرار دهید.

2- مشعل TIG را وصل کنید. تمام مشعل های TIG دارای نازل سرامیکی جهت کارگردانی آرگون، یک آستین مسی برای نگهداشتن الکترود و نوعی خنک کننده خود هستند. از آداپتور موجود در بسته لوازم جانبی خود استفاده کنید تا مشعل را به قسمت جلوی دستگاه خود وصل کنید.

3- پدال پای خود را به دستگاه جوشکاری وصل کنید. از پدال پا برای کنترل گرمی که در آن جوش دارید استفاده می شود.

4- قطب را انتخاب کنید. تنظیمات مختلفی را بر اساس نوع فلزی که جوش می دهید، انتخاب می کنید. اگر از آلومینیوم استفاده می کنید، جوشکار را روی تنظیم جریان متناوب (AC) قرار دهید. اگر از فولاد یا سایر فلزات استفاده می کنید، جوشکار را روی تنظیمات DC  قرار دهید. اگر دستگاه جوش شما دارای فرکانس بالا باشد، به تنظیم نیاز دارد. برای آلومینیوم، سوئیچ نیاز به فرکانس بالا و مداوم دارد. برای فولاد، باید در فرکانس بالا شروع شود.

5- تنگستن را خرد کنید. ضخامت فلز برای جوشکاری و جریان جوشکاری شده مورد استفاده اندازه میله تنگستن را تعیین می کند. حتماً در یک جهت شعاعی در اطراف محیط تنگستن خرد کنید، نه مستقیم به سمت انتها.

نکات مهم

• برای خرد کردن الکترود تنگستن از چهره یک سنگ ریز استفاده کنید. آنقدر آسیاب کنید که الکترود در همان جهت با چرخش سنگ به عنوان یک احتیاط ایمنی در حال حرکت باشد.
• تنگستن را به یک نوک بالون برای جوشکاری AC و یک نوک اشاره شده برای جوشکاری DC خرد کنید. برای جوش دادن گوشه باز، تنگستن را به یک چوب پنج تا شش میلی متری آغشته کنید.

6- جریان گاز را تنظیم کنید. شما می خواهید از گاز خالص آرگون یا مخلوط گاز آرگون مانند مخلوط آرگون – هلیوم استفاده کنید. درپوش محافظ پلاستیکی را بردارید. یادتان باشد که:

• بدنه سوپاپ را با سرعت باز و بسته کردن سوپاپ تغییر دهید تا هرگونه ضایعات از بدنه دریچه پیچیده تمیز شود. تنظیم کننده را پیچ کرده و سپس مهره جوش را محکم بچسبانید و همزمان تنظیم کننده را بچرخانید تا در شیر سوار شود.
• تنظیم کننده را با استفاده از دهانه محکم کنید و مطمئن شوید که دستگیره فشار در خلاف جهت عقربه های ساعت خاموش است. شیلنگ گاز و جریان سنج را در دستگاه جوشکاری قرار دهید. سپس شیر استوانه را روشن کنید. اطمینان حاصل کنید که شیر استوانه را به آرامی و با حرکات کوچک روشن کنید.
• سرانجام، با گوش دادن به صدای خس خس یا استفاده از اسپری ردیاب نشت آئروسل، هرگونه نشتی را بررسی کنید.
• با تنظیم تنظیم کننده سیلندر ، میزان جریان گاز را تنظیم کنید. گرچه ممکن است بسته به فرایند جوشکاری این نرخ متفاوت باشد ، معمولاً نرخ بین چهار تا 12 لیتر (3/3 دلار آمریکا) در دقیقه باقی می ماند.

7- آمپر را تنظیم کنید. آمپر این امکان را به شما می دهد تا کنترلی را که بر فرایند جوشکاری TIG دارید تنظیم کنید. هرچه فلز ضخیم تر باشد، آمپراژ بالاتر می رود.هرچه با پدال پا هماهنگ تر باشید، می توانید آمپراژ را ترک کنید.

مراحل انجام روش دوم جوشکاری TIG 

1- مواد جوش خود را تمیز کنید.  قبل از شروع به جوشکاری، سطح شما باید از آلودگی ها پاک باشد. برای تهیه فولاد کربن از آسیاب یا ساندویچ استفاده کرده و آن را به یک فلز برهنه و براق صاف کنید. برای آلومینیوم بهتر است از یک برس اختصاص داده شده از جنس استنلس استیل استفاده کنید.

2- الکترود تنگستن را درون گلوله آن قرار دهید. قسمت پشتی نگهدارنده الکترود را روی گلوله ببندید، الکترود تنگستن را وارد کنید و دوباره پشت را پیچ کنید. بطور کلی، الکترود باید در حدود 1/4 اینچ از غلاف محافظ روی کلاه آویزان شود.

3- قطعات را به هم ببندید. برای اطمینان از قطعات موردنظر برای جوشکاری TIG  از یک آهن زاویه ای و  یا یک نوار مسطح با گیره c استفاده کنید.

4- مشعل TIG را در دست خود نگه دارید. حتماً آن را با زاویه 75 درجه نگه دارید و تنگستن که بیش از 1/4 اینچ از فلز بلند شده است را نداشته باشید. اجازه ندهید که تنگستن به قطعه کار لمس کند یا باعث آلوده شدن مواد شما شود.

5- برای کنترل گرما از پدال های پا استفاده کنید. پودر جوش شما باید به عرض 1/4 اینچ باشد. مهم است که اندازه گودال خود را در تمام فرایند جوشکاری سازگار نگه دارید تا از کثیف شدن آن جلوگیری شود.

6- میله پرکننده را در دست دیگر خود بگیرید. آن را نگه دارید تا به صورت افقی در زاویه 15 درجه از قطعه کار در پایه قرار گیرد که مشعل آن قطعه را گرم می کند.

7- برای گرم کردن فلز پایه از مشعل خود استفاده کنید.گرمای قوس باعث ایجاد یک گودال از فلز مذاب می شود که برای فیوز کردن دو قطعه فلز با هم استفاده می شود.وقتی یک گودال روی هر دو قطعه فلز وجود دارد ، میله های پرکننده را به سرعت درون گودال های مذاب بریزید تا از جمع شدن آن جلوگیری شود. میله پرکننده یک لایه تقویت کننده برای جوش شما اضافه می کند.

8- با استفاده از قوس خود، گودال را در جهت دلخواه پیش ببرید. بر خلاف دستگاه جوش MIG، جایی که شما گودال را به جهتی که مشعل پیشرو است هدایت می کنید، با جوشکاری TIG گودال را به سمت مخالف آن خم می کنید.

نکات مهم

• از حرکت دست خود به عنوان حرکت چپ دست استفاده کنید. در حالی که یک شخص راست دست مداد خود را مانند جوشکاری MIG حرکت می دهد، با زوایایی که هر دو به سمت راست کج شده اند، یک شخص چپ دست مداد خود را به سمت چپ کج می کند، اگرچه باید مداد را به سمت راست بکشاند.
• به پیشرفت گودال ادامه دهید تا زمانی که کل منطقه مورد نظر را جوش نیاوردید و جوشکاری TIG را تمام کردید!

مراحل انجام روش سوم جوشکاری TIG 

1- جوش فیله ای ساده را مد کنید. برای گرفتن آویز جوش TIG با جوش فیله شروع کنید. جوش فیله از دو فلز تشکیل شده است که در زاویه های راست به هم متصل می شوند. یک گودال جوش را با زاویه 45 درجه تا یک گوشه 90 درجه اجرا کنید. جوش فیله باید مثلثی از طرف آن باشد.

2- گودال جوش را بین لبه یک قطعه فلز با هم تداخل کنید و سطح قطعه فلز پایین را تشکیل دهید. وقتی این قطعات به هم وصل شدند، میله پرکننده را درون گودال قرار دهید.یک اتصال T ایجاد کنید تا دو قطعه فلز را در یک زاویه مناسب به هم وصل کنید. مشعل جوشکاری را طوری زاویه دهید که گرما مستقیم روی سطح صاف فلز وجود داشته باشد. با کشیدن الکترود فراتر از مخروط سرامیکی، یک قوس کوتاه تر نگه دارید. میله پرکننده را جایی که لبه دو فلز در آن قرار دارد قرار دهید.

3- با مشعل جوشکاری یک اتصال گوشه را ذوب کنید. هر دو لبه فلز را در جایی که در یک نقطه قرار دارند ذوب کنید. گودال جوش را در مرکز مفصل که در آن دو فلز قرار دارند نگه دارید. برای اتصال یک گوشه به مقدار قابل توجهی میله پرکننده احتیاج خواهید داشت زیرا فلزات با هم همپوشانی ندارند.

4- جوش لب به لب ایجاد کنید.  مشعل جوشکاری را روی لبه های مجاور دو تکه فلز قرار دهید. این امر به مهارت بیشتری نیاز دارد تا سایر انواع جوش زیرا فلزها با هم همپوشانی ندارند. هنگام اتمام ، آمپر را کم کنید تا دهانه ای که تشکیل می شود پر شود.

منابع: wikihow