اصول پیش گرم در جوشکاری
به حرارت دهی فلز پایه به منظور رساندن آن به درجه حرارت مشخصی قبل از اعمال منبع حرارت جوشکاری (قوس الکتریکی، جریان الکتریکی شعله شیمیایی، پرتو لیزری و …)، پیش گرم (Pre-heat) گفته می شود که به دو صورت کلی یا موضعی صورت می گیرد. گاهی اوقات پیش گرم پس از اتمام جوشکاری نیز ادامه می یابد که در این صورت با نام پس گرم (Post-Heat) شناخته شده و اغلب به منظور تقویت اثرات پیش گرم به کار برده می شود.
هدف اصلی از اعمال پیش گرم، کاهش نرخ سرد شدن (Cooling Rate) فلز جوش و منطقه متاثر از حرارت (HAZ) است که اثرات ذیل را در پی خواهد داشت:
• ایجاد ساختاری با خواص مکانیکی (استحکام، انعطاف پذیری و چقرمگی) مطلوب
• تقلیل سطح تنش های پسماند حاصل از جوشکاری در اتصال
• ایجاد سهولت جهت خروج هیدروژن
جهت تعیین لزوم یا عدم لزوم اعمال پیش گرم باید مواردی همچون الزامات استانداردی، ضخامت، ترکیب شیمیایی و حساسیت به ترک خوردگی فلز پایه، قطر و نوع ماده پرکننده (Filler) و نیز دما و رطوبت محیط کاری مورد ملاحظه قرار گیرد. به عنوان نمونه هنگام جوشکاری در محیط سرد و یا مرطوب، در غیاب هر نوع الزام استانداردی دیگر، دمای پیش گرمی حدود 100 درجه سانتی گراد توصیه می شود. همچنین فولادهای ساده کربنی به ویژه در ضخامت های بیش از یک اینچ حساس به رخداد ترک سرد هستند، لذا جوشکاری این گروه از فولادها می بایست به همراه پیش گرمی متناسب با میزان کربن معادل و ضخامت فلز پایه توصیه می گردد.
لازم به ذکر است که دمای پیش گرم مذکور در استانداردها و نظامنامه های جوشکاری بیانگر حداقل دمای قطعه کار پیش از اعمال منبع حرارت جوشکاری (قوس الکتریکی، جریان الکتریکی شعله شیمیایی، پرتو لیزری و …) می باشد. توجه به این نکته حائز اهمیت است که بسته به شرایط ممکن است دمای واقعی پیش گرم بالاتر مقادیر مندرج در استاندارد در نظر گرفته شده و اعمال گردد. به عنوان مثال جهت جوشکاری اتصالاتی با سطح قیود بالا، بهتر است دمای پیش گرمی بالاتر از آن درجه حرارت مندرج در استاندارد مورد استفاده قرار گیرد.
از اینکه این مقاله را مطالعه نمودید متشکریم، اگر انتقاد و پیشنهادی در پیرامون این مقاله دارید در قسمت دیدگاه بنویسید.